Japan, 1962, zwart/wit, 135 Minuten.
| Een hoogtepunt in het seizoen was het
filmcollege over de Aziatische film. In zijn inleiding
toonde filmdocent Wim Franssen van stichting MEI een
aantal typische kenmerken van de Japanse cultuur,
toegespitst op de cinema en dan met name Kobayashi.
Besproken werden o.a. de vormgeving (het opvallend
ontbreken van 'de gulden snede' in de vlakverdeling), de
rol van het geweld (de pacifistische boodschap van
Kobayashi) en het waarom achter de keuze voor historische
verhalen. Hier volgt de tekst uit de programmafolder.
Prachtige Samourai-tragedie Masaki Kobayashi, de regisseur van deze film, bracht een groot deel van zijn militaire diensttijd door in gevangenschap tijdens de Chinees-Japanse oorlog. Na de oorlog ging hij terug naar de Shochiko-studio’s waar hij naam maakte met Ningen No joken, een negen uur durende trilogie die gebaseerd is op zijn oorlogservaringen. De beste van zijn vroege films, zoals Kabe atsuki heya en Kuroi kawa waren moderne studies over de gevolgen van een oorlog. Volledige erkenning als meester van de samoerai-film vond hij pas bij het uitkomen van SEPPUKU (HARAKIRI). Deze Samourai-tragedie speelt zich af in de 17de eeuw. Na jaren van uitputtende oorlogen tussen de diverse heren, dwalen velen samourais rond zonder heer en dus zonder bron van inkomsten. Eén van hen klopt aan bij de clan II met het verzoek om zelfmoord te mogen plegen in zijn tuin. Typerend voor de films van Kobayashi is dat ondanks de serieuze, vaak sombere thematiek zijn films altijd zeer fraai gecomponeerd zijn. Zijn geloof in de essentiële waardigheid van de mens maakt dat zijn films, ondanks de intensiteit waarmee de situatie wordt uitgediept, eerder prikkelen tot nadenken dan alleen maar neerslachtig stemmen. Harakiri is dan ook een groots, visueel indrukwekkend epos en won de Juryprijs op het Filmfestival van Cannes. |
Deze pagina is het laatst gewijzigd op 2 juni
1997. Op- en aanmerkingen, suggesties en
vragen met betrekking tot deze website? Stuur een mailtje aan Jan Luijsterburg. Copyright © 1997 Filmhuis Roosendaal.