Als je een iMac computer koopt, krijg je daar het softwarepakket iMovie bij, waarmee je films kunt monteren. Jonathan Caouette is er een waar virtuoos mee. Uit alles wat hij gedurende zijn jonge leven aan beeld en geluidsmateriaal verzamelde, maakte hij een uniek en indrukwekkend portret van zichzelf en zijn schizofrene moeder.

Tarnation is zowel verontrustend als optimistisch. Het is dan ook ongelofelijk dat Caouette, vanaf het prille begin overgeleverd aan mishandeling, alcoholisme en andere waanzin en ellende, toch nog een bevredigend leven heeft kunnen opbouwen. De filmpjes die hij als kind maakte, waren daar heel belangrijk bij. In bonte uitdossingen kruipt hij, elf jaar oud, veel te overtuigend in de huid van een mishandelde vrouw en verwerkt zo wat hij meemaakte. Schaamteloos exhibitionistisch of gedepersonaliseerd, maar effectief om te kunnen overleven. Zijn homoseksualiteit was daarbij eerder een zegen dan een probleem, omdat hij erdoor in contact kwam met mensen die hem accepteerden en opvingen.

Je wordt als het ware via een computerkabel rechtstreeks aangesloten op een totaal verward brein, en dat is een ongelofelijk intense ervaring, visueel en inhoudelijk. Hoewel de toon afstandelijk is, werkt de film uiterst meeslepend. Een hyperpersoonlijk en visueel soms duizelingwekkend statement dat overal ter wereld bijdraagt aan begrip voor psychiatrische problematiek.

Tarnation
Verenigde Staten, 2004
Productie: Jonathan Caouette, Stephen Winter
Regie, scenario, camera, montage, geluid: Jonathan Caouette
Met: Jonathan Caouette, Renee LeBlanc, David Sanin, Paz, Rosemary Davis, Adolph Davis
Distributie: Filmmuseum