Drie mensen in het dorpje Fitz Roy hebben ieder hun eigen reden de lange reis naar de stad San Julian te maken. De oude man Don Justo heeft vernomen dat zijn weggelopen hond Malacara (Mormel) er gesignaleerd is. María Flores gaat meedoen aan een televisiequiz. Daar valt een keukenmachine te winnen. Dat ze niet weet wat dat is en ook niet over de benodigde elektriciteit beschikt maakt niet uit. Roberto tenslotte is een handelsreiziger in afslankpleisters. Met een taart voor haar kind probeert hij contact te krijgen met een knappe weduwe op wie hij zijn zinnen gezet heeft. Maar was dat kind wel een jongen? En is een taart in de vorm van een voetbal dan wel een goed idee? Eindeloze tobt hij met de taart, die steeds aanpassingen behoeft.

Een slecht mens komt in Historias minimas niet voor. Dat is erg ongebruikelijk in een film. De mensen die we leren kennen zijn de rust zelve, met als gevolg dat de film aangenaam voortkabbelt. Het past precies met het prachtige desolate landschap van Argentijns Patagonië. Niet voor niets een gebied waar veel Europese hippies neerstreken, waar de hectiek van het armoedige Argentijnse stadsleven niet doordringt. De immer babbelende acteur Javier Lombardo en de stugge amateur Antonio Debennedicti, gecast vanwege zijn beweeglijk oren en droeve blik, stelen de show. De film is enerzijds luchtig, licht en komisch, anderzijds melancholisch, subtiel en diepzinnig. De verhalen zijn zeker niet zo minimaal als ze lijken.

Historias minimas
Argentinië/Spanje, 2002
Productie: Martin Bardi
Regie: Carlos Sorin
Scenario: Pablo Solarz, Carlos Sorin
Camera: Hugo Colace
Montage: Mohamed Rajid
Art direction: Margarita Jusid
Muziek: Nicolas Sorin
Met: Javier Lombardo, Antonio Debennedicti, Javiera Bravo, Laura Vagnoni, Anibal Maldonado, César Garcia, Maria Rosa Cianferoni, Carlos Monteros
Kleur, 92 minuten
Distributie: Cinemien