Archief: eerder vertoonde films

Linke soep: voor wie nog iets wilde weten over film   

Met zijn waanzinnige film Underground (een tegendraadse geschiedenis van Joegoslavië waar het altijd oorlog is) won Emir Kusturica de Gouden Palm. Tegelijkertijd werd hij door zowat alle partijen als verrader bestempeld. De cineast uit Sarajevo trok zich dat zo aan, dat hij besloot nooit meer te filmen. Nou ja, op een documentaire over het op hol geslagen zigeunerorkestje na, dat in Underground te pas en te onpas begon te tetteren. Deze documentaire is uitgegroeid tot de speelfilm Black Cat, White Cat, een doldwaze komedie over een uit de hand gelopen zigeunerbruiloft, waar gejongleerd wordt met handgranaten, de doden herrijzen en de ware liefde uiteindelijk zegeviert. Liefhebbers van Gadjo
Dilo weten genoeg.

Het is bijna onmogelijk om het verhaal van Black Cat, White Cat kort uit de doeken te doen. Immers, de verwikkelingen volgen elkaar in een hoog tempo op, er doet een groot gezelschap van idioten, ritselaars en maffiose types aan mee en tussendoor worden allerlei fanfares opgetrommeld. Centraal staan in ieder geval twee zigeunerfamilies, die elkaar een loer draaien om geld op te strijken. Daarnaast staan drie verschillende generaties tegenover elkaar. Wonderlijk genoeg lijkt Black Cat, White Cat niet veel gekker dan het Balkan-kruitvat. Hoewel: hier worden we erg vrolijk van en dat mag wel na maanden Kosovo-leed. En Kusturica? Die verwierf wederom een prestigieuze prijs: de Gouden Leeuw voor de regie.

Officiële site
Internet Movie Database
NRC Handelsblad
Het Parool
De Telegraaf
De Volkskrant
De Filmkrant

Black cat, white cat
Frankrijk/Duitsland/Servië, 1998
Productie: Karl Baumgartner
Regie: Emir Kusturica
Scenario: Emir Kusturica en Gordan Mihiß
Camera: Thierry Arbogast
Montage: Svetolik Mica Zajk
Geluid: Nenan Vukadinovic
Art direction: Milenko Jeremic
Muziek: Dr Nelle Karajlic, Vojislav Aralica en Dejan Sparavalo
Met: Bajram Severdzan, Florijan Ajdini, Jasar Destani, Adnan Bekir
Kleur, 121 minuten