Archief: eerder vertoonde films

Linke soep: voor wie nog iets wilde weten over film 

Gadjo Dilo betekent letterlijk ‘gekke vreemdeling’. Dat geldt ook voor regisseur Tony Gatlif: hij is een Algerijn van zigeunerafkomst, die gek is van muziek. Tussen zijn bekroonde film Latcho drom (1993) en Gadjo Dilo (1997) door maakte hij documentaires over Cubaanse muziek (Lucumi, le rumbero de Cuba) en Corsicaanse samenzang (I muvrini, polyphonie corse).

De hoofdpersoon van Gadjo Dilo is de Parijzenaar Stéphane, die met een DAT-recorder door het krakend vriezende Roemenië reist, op zoek naar Nora Luca. Hij is bezeten van deze zigeuner-zangeres die op een cassettebandje haar ziel blootlegt. De rauwe uithalen van haar stem gaan door merg en been.

Cinema is bij uitstek een kunstvorm die ons uitnodigt te kijken hoe anderen leven. Vooral de Zuid-Europese Roma (zigeuners) met hun licht ontvlambare temperament, muziek en kleurrijke tradities zijn fotogeniek. Naast de prachtige beelden zijn de makers van Gadjo Dilo er bewonderenswaardig in geslaagd de pure emotie van een zigeunervolk voelbaar te maken. Deze film leek de publieksfavoriet van het Filmfestival Rotterdam te worden, totdat De Poolse Bruid onverwachts won. Desondanks is Gadjo Dilo een absolute aanrader.

Gadjo dilo
Frankrijk, 1997.
Productie: Doru Mitran.
Scenario en regie: Tony Gatlif.
Camera: Eric Guichard.
Geluid: Nicolas Naegelen.
Montage: Monique Dartonne.
Muziek: Tony Gatlif.
Met: Romain Duris, Rona Hartner, Izidor Serban.
Kleur, 100 minuten.